مجید امیری، پژوهشگر موسیقی و عضو هیئت‌مدیره انجمن موسیقی جنوب کرمان

در جریان جشنواره موسیقی محلی مینوجهان، یکی از آثار شاخص و کم‌نظیر فرهنگی-موسیقایی که توجه علاقه‌مندان و کارشناسان را به خود جلب کرد، اجرای گروه هنری (شیلی سر راس منوجان) بود؛ گروهی که تجلی‌گاه تلفیق تاریخ، مهاجرت، و هنر در بستر فرهنگ ایرانی‌ست.

از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این گروه می‌توان به استفاده از ساز کَرنا اشاره کرد؛ سازی بادی که با آن‌چه در دیگر مناطق ایران نظیر بختیاری شناخته می‌شود متفاوت است و قدمتی بالغ بر هفت تا هشت قرن دارد. این ساز بیانگر روح مهمان‌پذیری مردم جلگه‌ی رودبار بزرگ است و نشان می‌دهد چگونه فرهنگی مهاجم در دل فرهنگ ایرانی جذب و تلطیف شده است.

پوشش اعضای گروه نیز یکی دیگر از عناصر قابل‌توجه این اجرا بود. لباس‌هایی با همان قدمت تاریخی که امروزه همچنان بکر و اصیل حفظ شده‌اند؛ نمادی زنده از تداوم فرهنگی که از مهاجرت‌ها اثر گرفته اما در قالبی ایرانی هضم و بازآفرینی شده است.

عنصر نمادین دیگری که در اجرای گروه خودنمایی می‌کرد، عروسک یا نماد خروس جنگی بود؛ نشانی که بر پشت یا کمر اعضا آویخته شده و ریشه در تاریخ حملات اقوام مهاجم دارد. اما در این اجرا، این نماد به شکلی هنرمندانه به دسته‌گلی موسیقایی بدل شده بود و با رقص و پایکوبی همراه شده، گویی تلخی گذشته را با زبان هنر بازگو می‌کرد.

گروه (شیلی سر راس منوجان) نماینده‌ی هنرمندانی است بی‌ادعا که با تکیه بر میراث فرهنگی سینه‌به‌سینه، روایتگر بخشی از تاریخ فرهنگی جنوب کرمان‌اند؛ تاریخی که با موسیقی، پوشش، و نماد، به‌گونه‌ای هنرمندانه بازتاب یافته است